Na het ontbijt nemen we afscheid van Henk, Yvonne, Jur en Ingo. Hartverwarmende woorden gaan door de lucht, tranen ook.
Ook zij realiseren zich dat er geen” volgende keer weer” zal zijn. Het is fijn dat ze erbij zijn en er een onvergetelijke week van maken nu het nog kan. De hemel is bloedstollend blauw en we vertrekken maar snel omdat anders de tranen niet meer zijn te stoppen. Het zou vandaag een eenvoudige etappe worden……. In de afdaling waarschuwt de meest hoffelijke van ons allemaal de dames op het naderen van een tunnel, zonnebril af dus. Direct een kabaal van krakend ijzer en een schreeuw; Herman valt zonder pardon met zijn snoet op het asfalt. Na de eerste schrik wijst het “lamme vleugeltje” ons op een sleutelbeen breuk, wat in het ziekenhuis bevestigd wordt. Nadat Herman in veilige handen is, zet de rest van het team de eenvoudige tocht voort die achteraf toch niet zo eenvoudig bleek, maar een uitzicht….!
